Ik zal vandaag een gedicht voorlezen van Rutger Kopland. Het gedicht heet Verder. Het is een kort gedicht. Het telt vijf genummerde strofen. Je zou ze ook kunnen lezen als 5 bedrijven uit een klassiek drama. Ik lees het gedicht even in zijn geheel voor.

Rutger Kopland
Verder

I

Nu we weten dat we verdwaald zijn
blijft ons alleen deze plek.

Regen, tot aan de horizon regen
en een zee van grijs-groene heuvels
golven van bos na bos.

II

Onze kaarten hebben we achtergelaten,
ergens, niet boos, niet weemoedig:

ze vertelden ons wat we al wisten,
waar we vandaan kwamen.
Niet waar we waren.

III

Op het punt nu van verder te gaan
en niet weten hoe, niet weten

van het geritsel, de geuren, het duister
onder de bomen, het geschreeuw
in de verte, de verdwijnende
sporen, niet weten
wat het betekent.

IV

Onze gezichten zijn koud en strak,
glad van de regen, alsof we huilen.

Het is geen huilen, het zijn alleen
regen en huid.

V

Grijs-groene golven van bos na bos,
daarin zullen we verdwijnen.

Daaruit zullen we terugkeren,
maar dat zullen wij niet meer zijn.

Wie dat zijn weet niemand.


Laten we even de dichter deel per deel volgen:

I
Nu we weten dat we verdwaald zijn
blijft ons alleen deze plek.

Regen, tot aan de horizon regen
en een zee van grijs-groene heuvels,
golven van bos na bos.

Wij hier zijn hier gekomen omdat we beseffen dat we verdwaald zijn.
En zodra we hier binnen zijn, weten we dat dit de plek is waar we moeten zijn.
Om in meditatie te zitten op de grond
Om onze adem, de lucht, te laten komen en te gaan.
De lucht die we inademen
Komt voort uit de aarde, uit de grond waarop we zitten.
De lucht die we uitademen
Keert terug naar de aarde, naar de grond waarop we zitten.
Aarde en lucht.
Een zee van grijs-groene heuvels
en regen, tot aan de horizon regen

Nu blijft ons alleen deze plek.

II
Onze kaarten hebben we achtergelaten,
ergens, niet boos, niet weemoedig:

ze vertelden ons wat we al wisten,
waar we vandaan kwamen.
Niet waar we waren.

Het verleden.
Wat we hebben geleerd in de tijd
dat we hier samen zaten in meditatie:
de kaarten, onze oude schema’s achter te laten
de nieuwe de vrijheid te ervaren van het niet weten,
geen boosheid, geen weemoedigheid.

III
Op het punt nu van verder te gaan
en niet weten hoe, niet weten

van het geritsel, de geuren, het duister
onder de bomen, het geschreeuw
in de verte, de verdwijnende
sporen, niet weten
wat het betekent.

Op het punt nu van verder te gaan
Is het alsof we een koor horen zingen:
het bezingt lyrisch en breedvoerig de dingen
die we gewoon kunnen laten zijn wat ze zijn
en die ons niet moeten hinderen om verder te gaan.
De 10.000 dingen.
Het koor bezingt de vreugde van het niet weten.

En verder.


IV
Onze gezichten zijn koud en strak,
glad van de regen, alsof we huilen.

Het is geen huilen, het zijn
alleen regen en huid.

Het drama komt nu tot zijn hoogtepunt. De katarsis.
De toon is anders:
Onze gezichten zijn koud en strak,
Glad van de regen.

En dan komt daar dat stemmetje dat ons een vluchtweg aanreikt, weg van de ernstige stap verder die we gingen zetten.
Alsof we huilen.

Zoals we voortdurend doen in onze praktijk,
Is daar de reactie, kalm en evenwichtig,
vriendelijk, maar gedecideerd, als een flitsend zwaard:

Het is geen huilen, het zijn
Alleen regen en huid.

Zo is het dat we verder gaan:
onze gezichten zijn koud en strak,
glad van de regen,
regen en huid.


V
Grijs-groene golven van bos na bos,
daarin zullen we verdwijnen.
Daaruit zullen we terugkeren,
maar dat zullen wij niet meer zijn.
Wie dat zijn weet niemand.


Slotscene.
De toon is nu rustig, golvend en melodieus.
De herhalingen geven berusting aan,
Zij roepen eenheid op
en een milde sfeer van mededogen.

Grijsgroene golven van bos na bos,
Daarin zullen we, verdwijnen, terugkeren,
Daarmee vormen wij een eenheid.
Regen en huid, adem en aarde

Blijft ons alleen deze plek:
De stevige grond waarop wij zitten,
En golven van adem die stromen
binnen en buiten, binnen en buiten.

En verder?

Wie weet wie wij straks zullen zijn
Als we terugkeren, thuis, uit deze meditatie?